Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου
Ἡ Ἐκκλησία, ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἀδιαλείπτου ποιμαντικῆς Αὐτῆς προνοίας, πολυτρόπως μεριμνᾷ περί τῆς καλλιεργείας καί προαγωγῆς τοῦ ἀθλητισμοῦ, συμπροβάλλουσα καί ἐπιβραβεύουσα οὕτω τό ἦθος, τήν εὐγένειαν, τήν σεμνότητα, τήν ἐπιμονήν καί τήν καρτερίαν, ἅτινα συνιστοῦν τό ἀθλητικόν ἰδεῶδες κατά τήν Πίστιν ἡμῶν. Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν, ἐντάσσουσα τήν ἄθλησιν τῇ Ὀρθοδόξῳ πλήρει καί ἀκεραίᾳ προοπτικῇ τῆς σωτηρίας καί τελειώσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἅτε τοῦ σώματος καί τοῦ πνεύματος μή διχοτομικῶς, ἀλλ’ ἐν συμφυΐᾳ θεωρουμένων, προσεπεύχεται ὅπως πάντες δράμωσιν τόν πολύευκτον ἱερόν ἀγῶνα πρός τόν ἀθλοθέτην ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί πρός τόν νικοποιόν Κύριον ὡς ἄξιοι στεφανῖται, «ἱκανῶς τῷ ὑψηλοτέρῳ βίῳ ἑαυτούς οἰκειώσαντες πρός τούς ἰσχυροτέρους τῶν ἀθλητῶν» (Γρηγορίου Νύσσης, Εἰς τόν βίον Μωυσέως).
Οἱ ἅγιοι θεηγόροι Πατέρες καί ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς πολλαχῶς προεβάλοντο τήν διασύνδεσιν μεταξύ Ἐκκλησίας καί συναθλήσεως, τόσον κυριολεκτικῶς, ὅσον καί παραδειγματικῶς ἀξιοποιοῦντες τήν εἰκόνα τοῦ ἀθλητοῦ ἐπί τῆς κατά Χριστόν ἀγωνοθεσίας καί τῆς σεπτῆς ἀθλήσεως τῶν ἁγίων Μαρτύρων, «καί μυρία ὅσα αἱ γραφαί παρέχουσιν πρός γυμνασίων ὑποδείγματα» (Κλήμεντος τοῦ Ἀλεξανδρέως, Παιδαγωγός, «Ὅτι καί γυμνάσια ἐγκριτέον τοῖς κατά λόγον βιοῦσιν»), ἀλλά καί ὅσα «ὑποδείκνυσι τοῖς ἀγωνιζομένοις διά τῆς ἀθλητικῆς ἐμπειρίας», «πρός τούς ἐκκλησιαστικούς ἀγῶνας παιδοτριβοῦσα τάς ψυχάς ἡμῶν» (Γρηγορίου Νύσσης, Εἰς τόν Ἐκκλησιαστήν).
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡμίλησαν ἐκτενῶς κατ’ ἀπόλυτον καταφασιν πρός τήν ἔννομον καί σώφρονα ἀθλητικήν ἀγωνιστικότητα καί τό γνήσιον πνεῦμα τῶν ἀθλητικῶν ἀγώνων, καί μάλιστα ὁ Μέγας Βασίλειος ἐκφράζει τήν θλῖψιν του, ὅταν, ἐξ αἰτίας τῶν μέτρων τοῦ φιλαρειανοῦ αὐτοκράτορος Οὐάλεντος, ἦσαν τά «Γυμνάσια κεκλεισμένα» (Ἐπιστολή οδ΄, Μαρτινιανῷ). Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ ἐν Αἰγίνῃ, ἀναφέρεται διεξοδικῶς ἐν τῷ λόγῳ αὐτοῦ «Περί γυμναστικῆς» εἰς τήν ἀξίαν τῆς γυμναστικῆς ἀσκήσεως καί τῶν ἀθλοπαιδιῶν διά τήν νεότητα καί τήν χριστιανικήν ἀγωγήν, χάριν τῆς συμμέτρου καί «ἁρμονικῆς γυμνασίας τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος».
Ἐπί τῇ βάσει αὐτῆς τῆς διαχρονικῆς καταξιώσεως τοῦ ἀθλητικοῦ ἰδεώδους παρά Αὐτῇ, ἡ Ἐκκλησία ἔχουσα ὑπ’ ὄψει τάς συγχρόνους ἐξελίξεις εἰς τόν χῶρον τοῦ ἀθλητισμοῦ καί τό γεγονός ὅτι οὗτος ἀφορᾷ εἰς σημαντικόν ἐπί μέρους πεδίον τῆς διακονίας Αὐτῆς ὑπέρ τῆς Νεότητος, δραστηριοποιεῖται, ἐπί θεμάτων ποιμαντικῆς τῶν ἀθλητῶν, ἀλλά καί ἀνακυπτόντων προβλημάτων ἤ μορφῶν ἐκφυλίσεως τοῦ ἀθλητικοῦ πνεύματος, καταρτίζουσα προγράμματα ἐπιμορφώσεως καί εὐαισθητοποιήσεως τῶν ἱερέων πρός αὐτήν τήν ἐξειδικευμένην μορφήν ποιμαντικῆς. Προσέτι, ἐκφράζει τήν ὑπεύθυνον μαρτυρίαν Αὐτῆς, ἐν τῷ γνώμονι τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, εἰς τάς ἀναζητήσεις τοῦ συγχρόνου ἀθλητικοῦ κινήματος, διερευνῶσα πᾶν συναφές ζήτημα ἐν ἐπικοινωνίᾳ μετά τῆς Πολιτείας, τῇ συμμετοχῇ ἀθλητῶν, Ὀλυμπιονικῶν, ἀθλητικῶν φορέων καί εἰδικῶν ἐπιστημόνων, καί ἐκθύμως προτρέπει ἐπί συγκρότησιν ἐνοριακῶν ἀθλητικῶν ὁμάδων, ἐπί τήν διεξαγωγήν ἀθλητικῶν ἐνοριακῶν δραστηριοτήτων καί διενοριακῶν διοργανώσεων, καί τήν σύγκλησιν Συνεδρίων καί Ἐκδηλώσεων ἐπί τῷ αὐτῷ τέλει καί πρός τήν κατεύθυνσιν τῶν ὕπερθεν εἰρημένων θεμάτων.
Πρός τούτοις, ἡ Ἐκκλησία προσκαλεῖ, τοῦ σταδίου τῶν ἀρετῶν ἠνεῳγμένου, πάντας τούς πιστούς εἰς τόν δρόμον ταχύτητος τῆς μετανοίας, τόν δόλιχον τῆς ἀσκήσεως, τήν ὑπέρβασιν τῶν ἐμποδίων τῶν πειρασμῶν, τήν μακράν ἑαυτῶν ῥίψιν τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις καί τήν ἐπίτευξιν ἁλμάτων πνευματικῶν ἐπί τῷ κοντῷ τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νομίμως ἀθλήσαντες νά λάβωσιν τόν στέφανον τῆς νίκης, ὅνπερ ἀθλοθετεῖ ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν.