Ποίημα Γ. Βερίτη
Θέ μου, νά κάμω σέ Σένα θερμή προσευχή γιά τή Μάνα! Θέ μου, ἡ ἀγάπη Σου ἄς εἶν' πιό βαθιά, πιό γλυκιά γιά τή Μάνα! Μέσα της κάμε ν' ἁπλώνεται πάντα ἡ δική Σου γαλήνη, καί στίς πληγές τῆς καρδιᾶς της ἡ χάρη Σου βάλσαμο ἄς γίνη.
*
Μάνα γλυκύτατη, Μάνα οὐρανόσταλτη, ἀτίμητη Μάνα! δέ σέ θαμπώνουν ἀπάτες ἐσένα κι ὀνείρατα πλάνα. Πάνω στό χρέος ἀκοίμητη ἐσύ, νύχτα – μέρα σκυμμένη, τ' ἄπειρο ἀκοῦς μέσ'στά χάη μία-μία τίς στιγμές νά σημαίνη. Τόσο ἡ ψυχή σου εἶν' ἁπλή, πού μιλᾶ μέ τ' ἀμίλητα πλάσματα, κι οὔτε γιελιέσαι ποτέ μ' ὅσα φτιάνει τό ψέμα φαντάσματα.
*
Μάνα, ἡ στοργή σου μεγάλη κι ἀπέραντη ὅσο κι ἡ πλάση! Ποιός θά μπορέση ὥς βαθιά τή καρδιά σου ποτέ νά διαβάση; Μάνα, ἡ στοργή σου πασίχαρη σάν τίς ἀχτίδες τοῦ ἥλιου, μέσ' στή χαρά τοῦ χρυσοῦ προσκαλεῖ μαγικοῦ σου βασίλειου. Πῶς μέ βελούδινα δάχτυλ' ἀγγίζεις τούς πόνους μας καί τούς γλυκαίνεις; Μάνα γλυκύτατη, ὅλα τά βάσανα σύ τ' ἁπαλαίνεις!
*
Πάνω ἀπ' τό λίκνο μας σκύβοντας, ἄγγελε -ὤ τή χαρά σου! τά μεταξένια σου ἁπλώνεις φτερά, τά μεγάλα φτερά σου. Ὤ τό γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι ὁλόθερμο φίλημα,στοῦ βρεφικοῦ μας ὀνείρου τ' ἀθῶο κι ἁπλό παραμίλημα! Ὤ, πῶς πονᾶς ὅταν βλέπεις ἐμᾶς στό κρεβάτι τοῦ πόνου, καί στούς δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σέ ζώνουν!
*
Πόσες φορές σοῦ τρυπᾶμε, φτωχή, τήν καρδιά μέ μαχαίρι, καί πόσες ἄλλες σηκώσαμε ἀπάνω σου βέβηλο χέρι! Πόσες φορές σ' ἀνεβάσαμε ἀπάνω σέ ξύλον ὀδύνης, δίχως ἐσύ καί μία λέξη πικρή παραπόνου ν΄ ἀφήνης! Κι΄ ὤ, πόσες ἄλλες φορές στοῦ φριχτοῦ Γολγοθᾶ μας τά σκότημόνη σου κλαῖς, σ' ἕνα θρῆνο βουβό, τή χαμένη μας νιότη!
*
Ὅλα μᾶς τά'μαθες, Μάνα γλυκύτατη, ἀτίμητη Μάνα, καί μέ τῆς πίστης μας τ' ἅγιο μᾶς ἔθρεψες κι ἄφθαρτο μάννα. Ἕνα κομμάτι χρυσάφι μᾶς ἔκρυψες μέσα βαθιά μας, νά μπουμπουκιάσουν οἱ ἀνθοί λαχταρᾶς τοῦ καλοῦ στήν καρδιά μας. Μάνα! ποῦ βρῆκες τήν τόση στοργή, τήν ἀγάπη τήν τόση; Μέσ' στήν ψυχή σου ἀπ' τό χέρι τοῦ Πλάστη μας ἔχει φυτρώσει!
*
Μάνα, πού πῆρες ἀπ' ὅλα τά πλάσματ' ἀνώτερο θρόνο, ἄφθαρτη μένει κι ἀνέγγιχτ' ἡ δόξα σου μέσα στό χρόνο. Μέσ' στήν ἀγκάλη σου, ὤ θαῦμα! κρατᾶς τό Θεό μας, Μητέρα, κι΄ εἶσαι ἀπ' τή γῆ κι ἀπ' τούς κόσμους τῶν ἄστρων, ἐσύ, Πλατυτέρα!
* * *