ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012
Τῆς Τυροφάγου.
(Ματθ. στ΄ 14-21)
«Μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς»
Πνευματικό εἶναι τό σύνθημα αὐτό. Καί ἀπευθύνεται σέ ὅλους ἐμᾶς, πού καλούμεθα νά ζήσωμε μία ἀνωτέρα καί ἁγία ζωή καί νά κατακτήσωμε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καί προβάλλεται ἐπικαίρως σήμερα, ἀρχή περιόδου πνευματικῶν ἀγώνων καί ἀνατάσεως, γιά νά γίνῃ, τό σύνθημα ὄχι μόνον τῆς περιόδου αὐτῆς, ἀλλά καί ὅλης τῆς ζωῆς μας.
Ἀλλά γιατί ὁ Κύριος προβαίνει σέ μία τόσον ἐπαναστατική, γιά τήν ἀνθρώπινη φύσι, ἐξαγγελία; Γιατί ζητεῖ νά μή μαζεύωμε χάριν τοῦ ἑαυτοῦ μας θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς; Ἀπό ποιούς κινδύνους, ἄραγε, θέλει νά μᾶς προφυλάξῃ δίνοντάς μας αὐτήν τήν παραγγελία;
«Κατ’ ἀρχήν» ἡ ἀπάντησις στά ἐρωτήματα αὐτά θά μποροῦσε νά συνοψισθῇ στά ἑξῆς: Πρῶτον. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνιμος κάτοικος τῆς γῆς. Ἡ πατρίδα του εἶναι ὁ οὐρανός. Ἐδῶ εἴμεθα «πάροικοι καί παρεπίδημοι». Ἡ ζωή μας ἐπί τῆς γῆς εἶναι περίοδος πνευματικῶν ἀγώνων, πού θά μᾶς ἐξασφαλίσουν, σάν ἔπαθλο, τήν εἴσοδο στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως ἡ φροντίδα γιά τήν συσσώρευσιν ὑλικῶν θησαυρῶν εἶναι ματαιοπονία. Δεύτερον. Ἡ φροντίδα γιά τά ὑλικά πράγματα (τά ὁποῖα δέν ἱκανοποιοῦν τήν ψυχή) ἐμπλέκει τόν ἄνθρωπο σέ ἀγῶνες, ἀγωνίες, μέριμνες βασανιστικές, σέ ἠθικές παραβάσεις, πού τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεόν.
Ἀλλά, ἄς ἐμβαθύνωμε κάπως στήν οὐσία τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου: «μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς». Ἀναμφιβόλως, ἡ γῆ καί οἱ θησαυροί της (ἀμπέλια, ἐλαιῶνες, κῆποι, σπίτια, χρήματα καί ὅλα γενικά τά ὑλικά πράγματα) ἐδόθησαν στόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεόν, γιά νά θεραπεύσουν τίς ὑλικές του ἀνάγκες. Γι’ αὐτό καί ἡ μετρημένη χρῆσις τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν εἶναι κάτι τό ἀδιάβλητο. Τό λάθος ἀρχίζει ἀπό τήν στιγμή, πού θά τά ἐκτιμήσῃ πολύ περισσότερο ἀπό ὅσο ἀξίζουν, θά τά τοποθετήσῃ ὡς ἀποκλειστικό σκοπό τῆς ζωῆς του, στήν κορυφή ὅλων τῶν ἄλλων ἀγαθῶν (καί μάλιστα τῶν πνευματικῶν) καί θά προσκολληθῇ ἀποκλειστικά σ’αὐτά μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς ψυχῆς του. Αὐτή ἡ ἀποκλειστική προσκόλλησις ἀποτελεῖ τόν μεγάλο κίνδυνο. Διότι τοῦ χαλκεύει βαρειά δεσμά. Τοῦ τσακίζει τά φτερά τῆς ψυχῆς καί δέν τόν ἀφήνει νά πετάξῃ κοντά στόν Θεό, τόν Ὁποῖον στό βάθος τῆς ψυχῆς του ποθεῖ. Δέν τόν ἀφήνει νά ἐνατενίζῃ σταθερά πρός τά ἄνω. Παράδειγμα: ὁ πλούσιος νεανίσκος . Λαχταροῦσε τόν Οὐρανό. Ὅμως, εἶχε δεθῆ τόσο σφικτά μέ τήν γῆ, πού, ὅταν τοῦ ἐζητήθη νά τήν ἀπαρνηθῇ γιά νά τόν κερδίσῃ, ἐλύγισε κάτω ἀπό τό βάρος αὐτῶν τῶν δεσμῶν καί ἔμεινε μακρυά ἀπό τήν αἰώνια ζωή.
Βεβαίως, ὅπως εἴπαμε, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καί τά ὑλικά πράγματα. Ἀλλά μόνο γιά νά γίνονται μέσα πρός ἐπίτευξι τῶν πνευματικῶν στόχων μας. Δέν εἶναι νοητό νά γίνωνται τό μοναδικόν ἀντικείμενο τῶν πόθων καί τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Ἐπάνω ἀπό αὐτά ὑπάρχει ἡ καλωσύνη, ἡ ἁγιότης, ὁ Θεός. Ἡ μονομερής προσκόλλησις στά ὑλικά ἀγαθά ἀποσπᾶ τό βλέμμα τῆς ψυχῆς ἀπό τά πνευματικά καί τήν προσκολλᾶ στά γήϊνα, μέ ἀποτέλεσμα νά νεκρώνωνται ὅλες οἱ εὐγενεῖς ἐφέσεις καί οἱ πόθοι τῆς ψυχῆς καί νά καλλιεργοῦνται τά κατώτερα πάθη. Ἔτσι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν σιγά – σιγά ξεθωριάζει καί τέλος σβύνεται ἐντελῶς. Καί ὁ ἄνθρωπος, πού ἐπλάσθη ἐλεύθερος γιά νά εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ, γίνεται θλιβερός σκλάβος τῆς ὕλης, γίνεται «σάρξ». Καί γνωρίζομε, ὅτι ὁ Θεός βδελύσσεται αὐτούς τούς ἀνθρώπους.
Παράλληλα, ὁ πόθος γιά τήν συγκέντρωσι ὅσο τό δυνατόν περισσοτέρων θησαυρῶν, μέ σκοπό τήν ἐγωϊστική ἀπόλαυσί των, μᾶς κάνει σκληρούς, ἀσυμπαθεῖς, πλεονέκτες καί ἅρπαγες. Καί εἶναι γνωστόν, ὅτι οἱ ἅρπαγες καί οἱ πλεονέκτες «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι».
Ἀδελφοί μου! Δέν ζῇ μόνον μέ ὑλικούς θησαυρούς ὁ ἄνθρωπος. Ζῇ, πρό πάντων, μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονον σ’ ἐκεῖνον πού ζητεῖ νά τραφῇ μόνον μέ τήν ὕλη. Καταδικάζει τήν ψυχή του σέ λιμό. Τῆς στερεῖ τό φῶς καί τόν ἀέρα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, πού τήν τρέφει. Τί νά τούς κάνῃ ἡ ψυχή τούς ὑλικούς θησαυρούς, πού μέ ἀπληστία μαζεύομε καί ἀχόρταγα ἀπολαμβάνομε; Μέσα σ’ αὐτούς ἀσφυκτιᾶ. Καί ζητεῖ ἀπεγνωσμένα διέξοδο γιά νά πετάξῃ ψηλά στόν κόσμο τοῦ Αἰωνίου, γιά νά χαρῇ τό φῶς τοῦ Θεοῦ.
Ἄν πρέπει νά συγκεντρώνωμε κάτι – καί πρέπει – αὐτό εἶναι οἱ πνευματικοί θησαυροί: οἱ πράξεις ἀγάπης καί καλωσύνης πρός τούς ἀδελφούς μας. Αὐτοί οἱ θησαυροί (ἀντίθετα πρός τούς ὑλικούς, πού φθείρονται καί κλέπτονται) φυλάσσονται ἀσφαλῶς καί μένουν ἀναλλοίωτοι καί ἄφθαρτοι στά ταμεῖα τοῦ Οὐρανοῦ γιά μᾶς.
Μή θησαυρίζομε, λοιπόν, θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς. Θησαυρός γιά μᾶς ἀτίμητος εἶναι ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ χαρά καί ἡ ἀπόλαυσις τοῦ πιστοῦ καί ὁ Ὁποῖος τόσον ἐδῶ στή γῆ, ὅσον καί ἐκεῖ, στόν οὐρανό, δέν θά μᾶς στερήσει ἀπό κανένα ἀγαθό. Τό εἶπεν ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Ἀμήν!
* * *