ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Κυριακή 18 Μαρτίου 2012
Γ΄ Νηστειῶν
(Μάρκ. η΄34 – θ΄1)
1. Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, μέ τή θεσπέσια ὑμνολογία της, προβάλλει στούς χριστιανούς τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Μερικά τροπάρια εἶναι χαρακτηριστικά τῆς σημασίας τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος. «Λάμψον ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρός, τά φεγγοβόλους ἀστραπάς Σοῦ τῆς χάριτος». Σέ ἄλλο τροπάριο: «Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς ἐκκλησίας, ὁ ὡραῖος παράδεισος, τῆς εὐσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τό τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα».
Μέσα σ’αὐτά φαίνεται ἡ χάρις, ἡ δύναμη, ἡ ἐνέργεια καί ἡ ὠφελιμότητα τοῦ σπουδαιοτέρου συμβόλου τῆς πίστεώς μας. Ὁ Σταυρός φεγγοβολεῖ τίς ἀστραπές τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ὡραῖος Παράδεισος, ὁ στηριγμός τῶν πιστῶν, τῆς εὐσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, τῆς Ἐκκλησίας τό περιτείχισμα. Αὐτά εἶναι λίγα, μόνον, γιά τό τί εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ γιά τούς πιστούς. Τί ζητᾶ λοιπόν σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἀπό τούς χριστιανούς; Ζητᾶ νά συνειδητοποιήσουμε τό τί εἶναι ὁ Σταυρός γιά μᾶς καί νά τόν προσκυνήσουμε, ἀλλά καί νά τόν βάλλουμε ὁδηγόν στήν ζωή μας. Κυρίως αὐτό.
2. Σήμερα, τό Ἱερό Εὐαγγέλιο ζητᾶ καί κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό: «ὅστις θέλει, γράφει, ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι». Ὅστις θέλει, παραγγέλει ὁ Χριστός. Ὄχι μέ τήν βία. Ὄχι. Μέ τήν θέλησή μας πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό. Τό πρᾶγμα ὅμως δέν σταματᾶ στήν ἀκολουθία. Στή συνέχεια, ζητᾶ ὁ Χριστός νά ἀρνηθοῦμε τόν ἑαυτόν μας. Αὐτό εἶναι τό ἀρνητικό σκέλος τοῦ αἰτήματος. Τώρα τό θετικό: «καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Ἀπό ἐδῶ ἀρχίζουν τά δύσκολα. Ὁ Χριστός ζητᾶ νά ἀρνηθοῦμε τά πάντα. Ποιά εἶναι αὐτά τά πάντα; Ὅ,τι ἔχει σχέσι μέ τήν ἁμαρτία, τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, μέ τίς κακίες καί τά πάθη του. Ἀρνήσου ἄνθρωπε, λέει τό Εὐαγγέλιο, τά μίση, τήν ἐκδικητική μανία , τόν φθόνο, τόν ἐγωϊσμό, τήν σαρκολατρεία, καί τόσα καί τόσα ἄλλα καί ἔλα νά μέ ἀκολουθήσης, σηκώνοντας βέβαια τόν σταυρό σου, ἀλλά ἐλεύθερος πλέον ἀπό τά βάρη τῆς ἁμαρτίας.
Μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός σέ μιά ὁλοκληρωτική θυσία. Πίσω ὅμως ἀπό αὐτή τήν θυσία, ὑπάρχει ἡ ἀνάστασι, ἡ αἰωνία λύτρωσι τοῦ ἀνθρώπου. Νά, πῶς τό ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «ὁ Σταυρός Σου Κύριε, ζωή καί ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου». Καί
3. Τό ἱερό κείμενο προχωρεῖ καί ὁμιλεῖ καί γιά τήν ἀθάνατη ψυχή μας, δικαιολογώντας αὐτή τήν προτροπή τοῦ Κυρίου μας «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃτόν κόσμον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;». Ἐδῶ εἶναι ἡ βασική διαφορά τῆς χριστιανικῆς πίστεως πρός κάθε ἄλλο σύστημα ἤ καί θρησκεία ἀκόμα. Τά διάφορα συστήματα βλέπουν τόν ἄνθρωπο σάν σῶμα, καί πιστεύουν, ὅτι τό πρόβλημα λύνεται, ὅταν ἱκανοποιηθοῦν οἱ ὑλικές του ἀνάγκες. Ἡ καθημερινή ὅμως πραγματικότητα διαψεύδει τήν δοξασία αὐτή. Γιατί ποτέ καί μέ ἀκρίβεια δέν μποροῦν νά προσδιορισθοῦν οἱ ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου ۠ καί ἀκόμα αὐτές οἱ ἀνάγκες ἄν λυθοῦν, ἡ δίψα τῆς ψυχῆς παραμένει. Ἡ ὑπεροχή τοῦ Χριστιανισμοῦ φαίνεται ἐκ τοῦ ὅτι ἀντιμετωπίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό μέσα πρός τά ἔξω. Πρῶτα ἡ ψυχή, πρῶτα τό ἀθάνατο μέρος τοῦ ἀνθρώπου καί μετά ὅλα τά ἄλλα. Καί τό πρᾶγμα γίνεται ὁλοφάνερο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει τά ὑλικά ἀγαθά καί τίς ἀπολαύσεις τους, μέ στόχο καί μέτρο τήν αἰωνιότητα. Τότε αὐτά παίρνουν τίς πραγματικές τους διαστάσεις καί δέν σκλαβώνουν τόν ἄνθρωπο.
Ἀδελφοί μου! Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ νά γίνῃ τό μήνυμά μας στούς συνανθρώπους μας ۠ θά εἶναι ἡ Σωτηρία τους καί παράλληλα θά εἶναι καί ἡ δική μας Σωτηρία. Γένοιτο!