Κυριακή 8 Ἀπριλίου 2012 – ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
(Ἰωάνν. ιβ΄ 1 - 18)
«ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου»
Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀδελφοί μου, τρία εἶναι τἀ ἀξιώματα, τά ὁποῖα εἶχε ὁ Κύριός μας ἐδῶ στή γῆ. Ἦταν Προφήτης – εἶναι τό διδακτικόν ἀξίωμα. Ἦταν καί Ἀρχιερεύς. Θύτης καί θῦμα, ἀφοῦ προσέφερε τόν ἑαυτό Του πάνω στό Σταυρό. Ἦταν καί Βασιλεύς μέ τό βασιλικό ἀξίωμα. Ὁ Χριστός εἶναι «ἡ κεφαλή καί ὁ Ἀρχηγός καί ὁ Ποιμήν τοῦ λαοῦ Του. Γίνεται εἰς πάντας ἁγιασμός τοῦ Θεοῦ, εἰς τελείωσιν τῆς δι’αὐτοῦ ἐπιτευχθείσης Ἀπολυτρώσεως». Τό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο παρουσιάζει καί ἐξαίρει τό βασιλι-κό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό φαίνεται καί μέ τόν πανηγυρικό τρόπο, πού μπῆκε ὁ Χριστός στά Ἱεροσόλυμα. Τά πλήθη τοῦ λαοῦ, πού Τόν ὑποδέχθηκαν καί οἱ οὐρανομήκεις ζητωκραυγές τῶν παιδιῶν καί τῶν μεγάλων: «Ὡσαννά ۠ εὐλογημένος ὁ ἐρχόμε-νος ἐν ὀνόματι Κύρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Καί ὅμως ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἰσέρχεται ἀσυγκίνητος ἀπό τίς ἐπευφημίες τοῦ λαοῦ. Δέν μποροῦσε νά γίνῃ διαφορετικά, γιατί ὁ Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἐπίγειος Βασιλιᾶς. Εἶναι, βέβαια ὁ Μεσσίας, ἀλλά εἶναι βασιλιᾶς αἰώνιος καί ἀθάνατος. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τόν τρόπο τῆς ἐπί γῆς ζωῆς Του. Ποιός εἶναι αὐτός;
Α΄. Ταπεινός καί ἥσυχος βασιλιᾶς. Ὅλη Του ἡ ζωή ὑπῆρξε ταπεινή. Οἱ Μάγοι τοῦ προσέφεραν χρυσάφι, δεῖγμα, ὅτι ἀνεγνώριζαν τήν βασιλική Του ἰδιότητα. Στήν Ἁγία Γραφή ἀναφέρεται σάν ἕνα γεγονός, πού ὅμως δέν διετάραξε τήν πτώχεια τῆς ἁγίας οἰκογενείας. Ἀργότερα, ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι προσεπάθησαν νά Τόν ἀνακηρύξουν βασιλέα δεύγει. Σήμερα πού μπαίνει στά Ἱεροσόλυμα δέν μπαίνει μέ στρατό, μέ μουσικές, μέ παρατάξεις. Δέν εἶναι πάνω σέ πολεμικό ἄλογο. Ὄχι, εἶναι σέ «πουλάρι ὄνου» καί οἱ παιδικές φωνές, ἰσχυρότερες ἀπό σάλπιγγες στρατιωτικές, συνθέτουν τούς ὕμνους τῆς ὑποδοχῆς. Δέν εἶναι ἀπειλητικός, οὔτε βιάζει κανένα. Ἰδού τό διάγγελμά Του, πού ἀκούγεται ἀνά τούς αἰῶνας: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν...». Ἀλήθεια, ἔχει ἀκουσθῆ ποτέ τόσο ἐλεύθερο διάγγελμα, ἀπό ἕνα ὁποιοδήποτε ἡγέτη καί στό κύλισμα τῶν αἰώνων νά τόν ἀκολουθήσουν τόσα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων; Ποτέ, οὔτε θά ἀκουσθῇ. Ταπεινός καί ἥσυχος ἀκόμη καί ὅταν ὁ Πιλάτος τόν εἰρωνεύεται:«Οὐκοῦν βασιλεύς εἶ σύ;», καί ὅταν οἱ στρατιῶται Τόν κτυποῦν καί Τοῦ λέγουν: «Χαῖρε ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων».
Β΄. Περίεργο πρᾶγμα, παρά τό ὅτι εἶναι ταπεινός καί ἥσυχος, εἶναι ἐν τούτοις κραταιός καί πανίσχυρος βασιλεύς. Μιά φοβερή δύναμις ἀναβλύζει ἀπό τόν Χριστόν. Εἶναι ἡ Θεϊκή Του δύναμις. Φαίνεται ἀπό δύο περιστατικά τῆς ζωῆς Του. Τό πρῶτο εἶναι ὅταν ὁ Χριστός διδάσκει στήν συναγωγή τῆς Ναζαρέτ. Οἱ Ναζαρηνοί ὁρμοῦν ἐπάνω Του, Τόν πιάνουν καί Τόν ὁδηγοῦν ἐπάνω στό βουνό μέ σκοπό νά Τόν γκρεμίσουν. Ὁ Χριστός φεύγει μέσα ἀπό τά χέρια τους χωρίς καμμιά ἰδιαίτερη προσπάθεια. Τό δεύτερο εἶναι ὅταν τό βράδυ τῆς συλλήψεώς Του ἐρωτᾶ τούς στρατιώτας, ποιόν θέλουν καί ὅταν τούς λέγει, ὅτι Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος πού ζητοῦν, αὐτοί στράφηκαν πίσω καί ἔπεσαν κάτω. Πότε Τόν ἔπιασαν; Ὅταν ὁ Ἴδιος ἔδωσε τήν ἄδεια νά Τόν πιάσουν. Ἀπό τότε, ὤ! ἀπό τότε, ἐπί χιλιάδες χρόνια πολεμοῦν τόν Χριστό βασιλιάδες, ἄρχοντες, φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, Κράτη καί συστήματα Κρατῶν, καί ἡ δύναμίς τους διαλύεται σάν ἀφρός πάνω στήν ἀσάλευτο βράχο, τόν Χριστό.
Ἀδελφοί μου! Καθώς τελειώνουν τοῦτες οἱ λίγες γραμμές, μιά παράκλησι ἔχουμε νά κάνουμε. Μιά παράκλησι πρός «ἑαυτούς καί ἀλλήλους». Νά συνδέσουμε τή ζωή μας μέ τόν μόνο Δυνατό, τόν Χριστό καί τότε θά ἀντλήσωμε ἀπό Αὐτόν δύναμι καί κουράγιο γιά τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς. Γένοιτο!