ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
13 Ἀπριλίου 2012
«Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου»
Ἰδού σήμερον, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός εὑρίσκεται ἐπί τοῦ Σταυροῦ καρφωμένος. Οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, ἡ σπεῖρα τῶν στρατιωτῶν, ὁ ὄχλος, ὅλοι τώρα χλευάζουν τόν Κύριον, κινοῦν τά κεφάλια των σέ ἀποδοκιμασία, ὑψώνουν τά χέρια των ἀπειλητικά καί ἐν ἀλαλαγμῷ φωνάζουν: «ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτόν οὐ δύναται σῶσαι۠ εἰ βασιλεύς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ καί πιστεύσομεν ἐπ’αὐτῷ» (Ματθ. κζ΄, 41).
Τρία ὁλόκληρα χρόνια μπροστά στά μάτια τους ἐγίνοντο καταπληκτικά πράγματα. Τρία ὁλόκληρα χρόνια ἀκουμποῦσαν μέ τά χέρια τους τά θαύματα. Τρία ὁλόκληρα χρόνια ἔβλεπαν ἀνθρώπους, πλήθη ἀνθρώπων, νά σώζωνται ἀπό ἀρρώστιες, ἀπό τόν θάνατο, ἀπό τήν ἁμαρτία. Τρία ὁλόκληρα χρόνια ἦσαν κρεμασμένοι ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ.
Τώρα κατώρθωσαν νά Τόν συλλάβουν - ἔτσι πιστεύουν – καί ἀφοῦ Τόν δίκασαν μέ ἄνομο τρόπο, Τόν κάρφωσαν στόν Σταυρό. Τώρα εἶναι σίγουροι πλέον γιά τόν θάνατό Του καί ἀναφωνοῦν: «Κατέβα ἀπό τόν Σταυρό καί τότε θά πιστέψωμε». Τί ὑποκρισία! Τί ψεῦδος! Τί πώρωσις συνειδήσεως!
Μόνο τό θέαμα τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἡ γαλήνη Του, ἡ μεγαλοπρέπειά Του, τό ἀνεξίκακόν Του θά ἔπρεπε νά τούς βάλῃ σέ κάποια ἀνησυχία.
Αὐτοί ὅμως ὄχι! Αὐτοί ἐπιμένουν στό λήθαργο τῆς ἁμαρτίας, στό σατανικό ἔργο τους. Ἄλλωστε ὁ Κύριος τούς εἶπε παλαιότερα, ὅτι εἶναι «ἐκ τοῦ πατρός τοῦ Διαβόλου». Θέλουν νά παραστήσουν τούς εὐσεβεῖς, τούς θεοφοβούμενους: «Κατέβα, Χριστέ, καί θά πιστέψωμε»! Δέν πίστεψαν, ὅταν ἀνέστησε τό παιδί τῆς χήρας, ὅταν ἀνέστησε τόν Λάζαρο, ὅταν θεράπευε, ὅταν χάριζε τίς ἁμαρτίες καί θά πιστέψουν τώρα; Ὄχι, βέβαια! Εἶναι ὑποκριτές. Νά προσέξωμε ὅμως καί κάτι. Ἀναγνωρίζουν μιά ἀλήθεια.« Ἄλλους, λένε, ἔσωσε». Δηλαδή ἔσωσε ...στό παρελθόν. Ἀλλ’ ὅμως καί τώρα σώζει ὁ Χριστός. Καί μάλιστα πάνω ἀπό τόν Σταυρό. Τήν τελευταία στιγμή Του, συνεχίζει ὁ Κύριος τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν. Νά οἱ πρῶτοι καρποί τῆς μεγάλης θυσίας:
- ὁ ληστής πάνω στό Σταυρό,
- ὁ ἑκατόνταρχος κάτω ἀπό τόν Σταυρό.
Καί μετά...ὤ μετά! Ἑκατομμύρια ὁλόκληρα, σέ κάθε ἐποχή, μέ κάθε μόρφωση καί ἀπό κάθε ἡλικία, ἀποτελοῦν τήν στρατιά τῶν σωσμένων ἀνθρώπων.
Τώρα ἄς ἔλθουμε στή σημερινή ἐποχή. Ἡ χλεύη καί πάλι ὑψώνεται κατά τοῦ Χριστοῦ. Κάποιος ἐπικαλεῖται δῆθεν τήν ἐπιστήμη καί φωνάζει: Μόνο ἡ ἐπιστήμη θά μᾶς σώσῃ. Κάποιος ψάχνει στά σκοτάδια τῆς ψυχολογίας καί κραυγάζει: Αὐτό εἶναι! Μόνο ἡ ψυχολογία καί ἡ παραψυχολογία θά σώσῃ τόν ἄνθρωπο. Ἕνας τρίτος, μέ ὕφος ἀκαδημαϊκοῦ καθηγητοῦ, κατηγορεῖ τόν Χριστόν: «Τί εἶπε ὁ Χριστός γιά τά κοινωνικά ζητήματα; Τίποτε». «Δέν χρειαζόμαστε, λοιπόν, τόν Χριστόν». Τώρα μερικοί δημαγωγοί πιάνουν στά χείλη των ἄδεια συνθήματα: Ἰσότητα! Ἐλευθερία! Δικαιοσύνη! Ὑποκριτές! Χωρίς τόν Χριστόν δέν ὑπάρχει τίποτε, οὔτε ἐπιστήμη, οὔτε ψυχολογία, οὔτε λύσις τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας, οὔτε ἐλευθερία, οὔτε δικαιοσύνη. Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ πρέπει καί πάλι νά ἀκουσθῇ γι’αὐτούς: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ Διαβόλου ἐστε»(Ἰωάν. η΄44).
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος καί τῶν ἀνθρώπων.
Ἀδελφοί μου! Ἀτενίστε μέ πίστι τόν Ἐσταυρωμένον. Κυττάξτε Τόν σταθερά, εἰλικρινά. Ἔπειτα γυρίστε πίσω στούς αἰῶνες πού πέρασαν. Ἀναλογιστῆτε τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων, πού πίστεψαν στό Χριστό καί σήμερα εἶναι μαζί Του. Τώρα μέσα σ’αὐτόν τόν Ἱερό Ναό, ὅλοι ἐμεῖς, ἄς ζητήσωμε ἀπό τόν Ἐσταυρωμένο Σωτῆρα ἕνα μόνο πρᾶγμα: Τήν σωτηρία μας.
Αὐτό πρέπει νά εἶναι τό αἴτημά μας σήμερα, αὔριο, πάντοτε:
Ἐσταυρωμένε Κύριε, σῶσε μας!
* * *
ΣΗΜ.: Παρακαλοῦνται οἱ Αἰδεσ. Ἐφημέριοι, ὅπως ἀναγνώσουν τό παρόν Κήρυγμα ἐπ’ Ἐκκλησίας, πρό τῆς ἀναγνώσεως τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀποκαθηλώσεως (13.4.2012).